Jan van Opbergen

Overloon 5-4-1930 - Amsterdam 7-2-2003

Onze inspirerende en bevlogen secretaris is overleden.

Zijn rechtvaardigheidsgevoel en zijn persoonlijkheid maken hem voor ons onmisbaar.

Het bijzondere van Jan was zijn aanwezigheid; op een vergadering of tijdens zomaar een ontmoeting en zelfs tijdens een telefoongesprek. Altijd zo dichtbij. Altijd zichzelf. Altijd Jan.

Jan is twintig jaar actief geweest binnen J’accuse. De eerste jaren toen we nog op 4 mei in Krasnapolski een avond organiseerden, werkte hij keihard aan een goed programma. Het leukste vond hij dat hij, gewapend met een fles jenever, naar Opland kon, om te zorgen dat die weer een prachtige affiche zou maken.

Op de avond zelf lokte hij, op de Dam, voor, tijdens en na de officiële herdenkingsplechtigheid, mensen naar binnen.

Sinds we virtueel werken, leverde hij veel materiaal voor onze website. Er staat nog steeds een prachtig gedicht van hem zelf op. Het heet ‘Herinner je ….’

Daaruit een stuk:

Herinner je
hoe wij destijds
moesten evacueren,
onze toevlucht zoeken
bij vreemden.
Dat wij daarom
in onze dagen
standvastig pleiten
voor een ruim
en royaal beleid
tegenover de politieke
vluchtelingen die nu bij ons
hun toevlucht zoeken

Dit gedeelte is gekozen uit een veel langer gedicht omdat juist de alsielzoekers Jan na aan het hart lagen. Hij had nog veel plannen ter verbetering van hun situatie.

De laatste tijd kwam de werkgroep van J’accuse zo’n acht keer per jaar bij elkaar om nieuwe bijdragen voor de website te bespreken.
Als er onoverbrugbare ideologische meningsverschillen dreigden, bracht Jan de discussianten vaak weer met beide benen op de grond door te zeggen, en hij deed dat rechtstreeks van uit zijn gevoel, waar het volgens hem echt om moest gaan.
Zijn directheid was kenmerkend en bleek onmisbaar.

Zijn creativiteit zorgde dat we weer verder kwamen als we dreigden vast te lopen in de inhoudelijke ontwikkeling van een nieuw project.

Hij was onvermoeibaar en zorgde dat wij ook bij de les bleven. Altijd belde hij mij, en ik denk iedereen, voor de vergadering op om te zorgen dat we het niet zouden vergeten

Ik vind dat het credo van Jan door hem zelf heel mooi onder woorden is gebracht in het lied Vrede, geluk. De laatste regels luiden:

Help ons zien wat ieder vraagt:
Tijd om te leven, kans om te zijn
een plek om nu en ooit
gezien, aanvaard te zijn.

Zijn wijsheid, zijn respect voor iedereen, zijn hartelijkheid…. We hebben zulke schaarse mensen zo hard nodig.

Nu moeten we verder zonder Jan. Maar met de herinnering aan zijn sterke aanwezigheid.

Daar moeten wij mee leren leven. Wij allemaal, die met hem werkten aan een betere, vreedzame wereld.
Wij zijn het aan hem verplicht om daar mee door te gaan.

[ bovenkant pagina | reacties postbus@j-accuse.nl ]