NB: U kunt dit artikel ook downloaden (Word) of printen (rechts klikken op de tekst en print kiezen)

Waarom extreem-rechts in de ex DDR kan gedijen
door André Roelofs

In een recent interview met Die Zeit zei Bondsdagvoorzitter Wolfgang Thierse - een SPD'er die zelf uit de ex-DDR afkomstig is- zich soms voor zijn land te schamen. Reden is de golf van extreem-rechtse gewelddaden die vooral de voormalige DDR teistert. Uit de schildering die Thierse gaf, moet men opmaken dat extreemrechts daar op vele plaatsen via grootschalige intimidatie de toon aangeeft.
De straatterreur richt zich tegen buitenlanders maar ook tegen jonge Duitsers die er niet uitzien zoals de rechtse Scene voorschrijft. Op zijn rondreizen door de neue Bundesländer stuit Thierse vooral op angst. Angst bij democratisch-gezinde jongeren tussen de 15 en 20 jaar die in clubs worden geweerd en door knokploegen in elkaar worden geslagen omdat zij zich qua haardracht en kleding niet aan de normen van radicaalrechts conformeerden.
Hoe is dit mogelijk? Thierse schrijft dit in de eerste plaats toe aan 'een mengsel van blindheid, niet-willen-zien, vergoeilijken en hulpeloosheid bij een deel van de oostduitse bevolking' en ook bij lokale bestuurders en journalisten. Bestuurders willen het aanzien van hun gemeente niet beschadigen en veel journalisten schrijven er liever niet over.

Bij veel oostduitsers is afkeer van buitenlanders een vanzelfsprekend onderdeel van het leven van alledag waarvoor men zich - anders dan in het westen - ook niet schaamt. In het oosten heeft het rechts-extremisme onder jongeren vaste voet gekregen en dat is volgens Thierse een groot verschil met het westen waar het voornamelijk een zaak is van 'alte kameraden'.
Hoewel niemand zal beweren dat het rechtse gevaar zich alleen in het oosten voordoet zijn de verschillen de moeite van nader onderzoek waard. Het rechtse radicalisme in de ex-DDR is een uiting van de onzekerheid en morele ontworteling die volgden op de ineenstorting van de DDR.

Daarbij komt volgens Thierse echter de autoritaire erfenis van de DDR. De democratische heropvoeding die de geallieerden aan het westelijke deel van Duitsland oplegden, ging aan de oostduitsers voorbij. De DDR ontwikkelde zich tot een gesloten samenleving zonder positieve ervaring in de omgang met conflicten. Met vreemdelingen of afwijkende Ievenspatronen kwam de DDR-burger niet in aanraking. De DDR was een armoedige samenleving maar wel één waarin grote nadruk werd gelegd op gelijkheid. Bovendien werd er een star, marxistisch-lenistisch, vriend/vijandbeeld gehanteerd. Dat alles creëerde een mentaliteit die opbloeide toen na de hereniging gevoelens van achteruitstelling zich van vele oostduitsers meester maakten.

Thierse stelt met nadruk dat het rechtse radicalisme in een aantal opzichten op deze DDR-erfenis aansluit. Hij spreekt van 'een krankzinnige combinatie van socialisme en nationaal-socialisme' en wijst erop dat de laatste tijd in Oost-Duitsland 'anti-kapitalistische retoriek en nationalistische ressentimenten zich vermengen'.

Thierse roert hier een belangrijk punt aan. Dat blijkt ook uit de richting die de neo-nazistische NPD inslaat. De NPD (over een verbod van deze partij wordt heftig gediscussieerd) werd in 1964 door Adolf von Thadden opgericht als belichaming van de nationaal-socialistische traditie in Duitsland. De NPD houdt vast aan de oude 'volkse' uitleg van de begnppen staat en natie die beide aan de hand van bloed en ras worden gedefinieerd. In deze ideologie kan iemand die geen 'Duits bloed' heeft nooit Duits staatsburger zijn.
Een andere hoofdlijn van de NPD is de strijd tegen de 'Umerziehung des deutschen Volkes' na de Tweede Wereldoorlog: de geallieerde heropvoeding van de Duitsers moet ongedaan worden gemaakt en de door de geallieerden opgelegde democratische grondwet moet 'in Duits-nationale zin' worden herzien.
Tekenend is dat de NPD op instigatie van zijn huidige leider Udo Voigt zijn hoofdkwartier naar Dresden heeft verplaatst De partij hoopt op een doorbraak in de ex-DDR en poogt de ruimte te bezetten die vrij komt door het verval van de post-communistische PDS, die halverwege in zijn proces van sociaal-democratisering blijft steken.
In zijn propaganda tracht de NPD systematisch aansluiting te vinden bij de mentaliteit van de ex-DDR, In de praktijk komt dit erop neer dat de NPD vooral voortbouwt op de 'sociaal-revolutionaire ideeën van de zogenaamde SA-vleugel binnen het nationaal-socialisme (Röhm, de gebroeders Strasser) die in 1934 door Hitler met de SS in de Nacht van de Lange Messen werd uitgeroeid. Niet alleen de straatterreur maar ook de ideeën van extreemrechts in het oosten stammen van de SA.
De NPD die altijd al op het 'internationale financierskapitaal' afgaf, verkondigt tegenwoordig dat 'Adolf Hitler de idealen van het nationaal-socialisme aan de grote bourgeoisie heeft verraden'. Het weekblad Die Woche constateert dat dit 'naadloos bij de propaganda voor een derde weg tussen kapitalisme en communisme aansluit' en stelt met tegenzin vast dat dit in de nieuwe Bundesländer op vruchtbare bodem valt.

(Bron: de Volkskrant, augustus 2000)